I wrote this last August 20, 2012.
Minsan naiisip ko parin, ano nga bang meron ka at hanggang ngayon di ka
mawala wala sa sistema ko. Ordinayo ka lang naman. Tipikal. Ikaw yung tipong
madali lang matagpuan sa kung saan lugar. Pero ewan ko ba kung bakit kakaiba
ang tama ko sayo. Di kaya ginayuma mo nga ako noon tulad ng biruan natin
dati?
Matagal na rin akong di nakaka pag
sulat ng mahaba haba. Tagalog man o ingles. May punto man o wala. Parang
nanamlay ako sa ganitong gawain. Dahil biased ang magiging dating dahil
malamang sa malamang, ikaw ang magiging bida sa bawat akdang tulad nito.
Hinihintay ko lang naman yung ni-rerender kong model sa Vray. Nag
papatay lang ako ng oras. Alas dose y singko na pala. Tama ba spell ko? Sa mga
ganitong pag kakataon tuloy mas malayang lumilipad ang imahinasyon ko. Naiisip
ko parati kung sa mga ganitong oras gising ka pa kaya? Naaalala mo pa kaya ako?
Kasi ako oo. Gabi gabi. Araw araw. Ilang beses ko mang paulit ulitin sa sarili
kong tapos na, tama na, wala. Matigas ang ulo ko. Pipikit parin akong tulad ng
dati. Kunway nararamdaman ang presensya mo. Minsan maiisip ko pang hinahalikan
mo ako’t hinahawakan ng tulad ng dati. Nung mga panahong akala ko ako lang ang
iniibig mo. Maaaring pag papantasya ang tawag doon. Pero sa pananaw ko hindi.
Kung ano anong paraan na ang sinubukan ko para makalimutan ka. Andyan
yung isumpa ka, magalit sayo at isiping gaganti ang karma sayo ng mas higit pa
sa pag papasakit mo sakin. Andyan ding sinubukan kong lumabas o mag entertain
ng ibang lalaki. Tumingin, mag hanap at manalanging sana may dumating ng bagong
pag ibig sakin ng makawala na ko sa alaala mo. Meron din reverse psychology, tipong
hahayaan ko lang ang sarili kong nakakausap ka parin. Itetext ka lalo at
sasagutin parin ang bawat tawag mo ng kusa akong makaramdam ng pananawa sayo.
Pero lahat ng paraang yun lagpak. Wa kwenta. Lahat ng yun di na katulong.
Bumabalik parin ako sa realidad na ikaw parin ang mahal ko. Ikaw lang ang mahal
ko at tangina, mas lalo pa yata minamahal.
Maraming taong nag sasabing bitter raw
ako. Napapangiti nalang ako ng
mapakla. Tatawa ng sarkastiko at bubulong sa sarili kong wala silang alam kaya
wag rin silang makialam. Pero iilang tao lang ang nag kakalakas ng loob na
itanong sakin kung bakit dadala dala ko parin lahat ng hinanakit dito sa puso
ko. Syempre yung mga taong nag tatanong ng ganun, e obviously hindi ko mga
kaclose. Tipong saktong kilala lang nila ko, nakakabatian, nakakangitian at
minsang nakakwentuhan sa mga panahong na buburyo ako. At pag tinatanong nila ko
ng ganun. Napapaisip rin ako, bakit nga ba? Aba! Akala ba nila sila lang ang
nag tataka kung bakit hanggang ngayon hindi parin ako makausad? Madalas ko rin
namang tanong yan sa sarili ko. Bakit kaya?
Sabi ng ilan, lift it up to the Lord
and all your pains will vanish. That you’ll be healed. Alam ko yan. Nagawa ko
na yan. Oh well, don’t get me wrong. Malakas ang kapit ko kay God. Madalas akong
mag kwento Sakanya ng mga nangyayari at nararamdaman ko. Totoo naman yun. Pag
sinasabi nila sakin yun. Tatango lang ako. Ginagawa ko naman. Hindi lang isa, dalawa, tatlo, apat, lima, di ko na
mabilang. Basta sa mga oras na pakiramdam ko di ko na kaya, Sakanya lang naman
ako tumatakbo at umiiyak. Pero minsan napapaisip parin ako kung hanggang
kailan? Kung minsan kaya nag sasawa na sakin si Lord, at mapapabulong Sya ng
nag rereklamo na naman ako sa lumang issue at mas maraming tao ang dapat Nyang
unahin pakinggan kesa sakin.? Pero alam kong hindi ganun. Ilang beses na bang
balik balik ako ng simbahan na luhaan at pag tapos kong mag dasal, magaan na
ulit ang pakiramdam ko. Para akong lowbatt na cellphone na pag naubusan ng
energy tatakbo Sakanya, mag c-charge saglit at ayan, ready to fight na naman.
Okey na naman ako. Wala akong doubt sa faith ko kay Lord. Saksi Sya sa lahat ng
pag hihirap na naramdaman at nararamdaman ko. Minsan nga lang di ko maiwasang
itanong kung, Lord, hanggang kalian ako dapat umiyak mag isa, mag pumilit
tumawa, at mag tapang tapangan sa harap ng iba kahit sobrang sakit na? Pag
ganun, aabante na yung kabilang part ng utak ko at sasabihin, tiwala lang.
Nalagpasan mo nga yung iba, eto pa kaya?
Nakakatawang nag tatanong ako ng nag
tatanong sa iba at sa sarili ko, pero alam ko naman ang sagot. Alam kong ang
bawat kasiyahan ay may sakit at ang bawat sakit ay may katapusan. Ang mundo ay
bilog. Iikot yan. Tulad ng minsang homily ni Father, na ang buhay ng tao ay
maiihahalintulad sa babaeng nanganganak. Yung sakit na dinadanas nya walang ang
angkop na salitang makakapag paliwanag. Ganun katindi. Ganun kasakit. Pero pag
once na lumabas na yung baby, tapos na ang pag hihirap. Sisilay na sakanya ang
matamis na ngiti. Gagaan na ang pakiramdam nya. Mawawala na ang lahat ng sakit
na naramdaman nya dahil sa panganganak, at mapapalitan ng pag kasabik dahil sa
wakas, nanay na sya. Ganun din raw ang pag ikot ng buhay, lahat ng sakit ay
matatapos. Tiwala lang. dahil para mas pahalagahan natin ang kasiyahan, dadaan
tayo sa hirap at pighati. Walang makakapag sabi kung kailan matatapos, kung
saan ang hangganan nito, pero one thing is for sure, gagaling din ang bawat
sugat.
Iiyak parin ako, sigurado yan.
Malulungkot parin ako sa mga pag kakataong makakasalubong ko sya. Masasaktan
parin ako pag sumagi sa isip kong ibang tao ang sumusuyo at nag aalaga sakanya.
Magagalit parin ako pag naalala ko ang lahat ng sakit na binigay nya sakin.
Mararamdaman ko parin ang lahat ng iyon. Dapat lang. Dahil tao ako, normal,
marunong mag mahal at nasasaktan. Pero mas magiging matapang ako sa mga
darating na araw. Dahil alam ko sa sarili kong hindi ako mag isa. Maraming
taong nag mamahal sakin. At may tamang taong nilaan sakin ang Diyos. Kailangan
ko lang munang matutunang mahalin at pahalagahan ang sarili ko. Matatapos din
ang lahat. Ngingiti rin ako ng wagas, mag mamahal ulit ako, at mag papatawad
din ako, in God’s time.
No comments:
Post a Comment